www.katreinbreukers.com

Gemaakt met Berta.me

  1. Link publicatie: Temp Magazine, Kunstpodium-T, 2015
    http://cargocollective.com/tempmagazine/15-Katrein-Breukers

    Katrein Breukers

    I was looking back to see if you were looking back to see if
    I was looking back to see if you were looking back at me.


    Gedurende de 20e eeuw is de scheidslijn tussen het
    verheven domein van de kunst en het gewone dagelijks
    leven dankzij kunstenaars steeds troebeler geworden.
    Voorbeelden zijn er genoeg; van het urinoir
    van Marcel Duchamp tot het bed van Tracy Emin.
    Voor Katrein Breukers is de scheiding tussen het
    maken van kunst en haar privé leven altijd al vaag
    geweest. Katrein komt uit een gezin van creatievelingen
    waar constant dingen gemaakt worden. Een
    accordeon optreden van haar vader was tegelijkertijd
    een kunstuiting en een gewoon onderdeel van het dagelijkse
    familieleven, zelfs ‘persoonlijk contact werd
    gezocht alsof het optredens waren’. Als die lijn tussen
    maken en leven zo dun is, dan is met de juiste blik
    alles wat het gezin doet kunst en in haar werk zoekt
    Breukers deze grens dan ook bewust op.

    In het kunstpodium wordt die grens vager wanneer
    Katrein elementen uit haar familieleven overbrengt
    naar de expositieruimte. Katrein verplaatst voorwerpen,
    handelingen, personen en dieren van hun huiselijke context naar het kunstpodium en maakt
    ze zo tot een kunstwerk. De poes Mimi die thuis
    rondloopt is een huisdier, de poes Mimi die in een
    galerie rondloopt is een kunstwerk. Al was van lopen
    weinig sprake en is de poes stil in een hoekje zittend
    te zien in een projectie.

    Zoals alles in een galerie kunst wordt, zo wordt
    ook alles wat op een podium plaatsvindt verheven
    tot iets bijzonders. Katrein maakte (van planken
    uit haar moeders atelier) een klein podium in het
    kunstpodium. Tijdens de opening speelde leerling
    Katrein hierop samen met haar volleerde vader een
    tango op accordeon. ‘Het was geen optreden, maar
    een accordeon les, zoals dat er thuis ook aan toe gaat.’
    Het podium maakt van een accordeon les toch een
    ietwat klungelig optreden waarin de vader zijn dochter
    steeds corrigeert en de expositieruimte maakt dit
    weer tot een zeer charmante performance vol betekenis.
    Maar dit is niet het enige podium, volgens Breukers
    dienen kleine gouden geometrische vormen in de
    ruimte ook als ’een soort podiumpjes.’ Door een trap
    op een wankel podium van deze vormen te plaatsen
    wordt de trap betreden te gevaarlijk en wordt zijn gebruiksfunctie
    ontnomen. Het podium maakt de trap
    tot een autonoom ding: een kunstwerk?

    Door een geraffineerd soort beeld herhaling rekt Katrein Breukers het concept podium in deze ruimte nog verder op; overal in de ruimte verschijnen dezelfde vormen en kleuren. Een piramidevorm die de trap ondersteunt komt terug als “podium” onder een poster. De piramide onder de trap is bekleed met een postzegel (uit een collectie van de familie) die elders in de ruimte weer dient als een visueel podiumpje
    onder een foto van haar vader met accordeon.
    Katrein maakt op een associatieve manier vele
    podia in haar ruimte die zelfs zonder acteurs een rol hebben. ‘Ik probeer in dit spel verder te onderzoeken hoe het podium kan werken.’ Dat het grote podium na de opening leeg blijft is dan ook geen punt. ‘Het gaat er voor mij in dit geval over wat een podium kan doen, en niet over wat er op staat.’

    Door vormen, kleuren, patronen en beelden die echoën door de ruimte onderzoekt Katrein Breukers op een visueel spannende manier wat iets tot kunst maakt. Tegelijkertijd creëert ze een podium voor haar familieleven dat ze omvormt tot ontroerende kunstwerken die haar eigen gezin overstijgen.

    © Manus Groenen, november 2012