-
Link publicatie: Temp Magazine, Kunstpodium-T, 2015
http://cargocollective.com/tempmagazine/15-Katrein-BreukersKatrein Breukers
I was looking back to see if you were looking back to see if
I was looking back to see if you were looking back at me.
Gedurende de 20e eeuw is de scheidslijn tussen het
verheven domein van de kunst en het gewone dagelijks
leven dankzij kunstenaars steeds troebeler geworden.
Voorbeelden zijn er genoeg; van het urinoir
van Marcel Duchamp tot het bed van Tracy Emin.
Voor Katrein Breukers is de scheiding tussen het
maken van kunst en haar privé leven altijd al vaag
geweest. Katrein komt uit een gezin van creatievelingen
waar constant dingen gemaakt worden. Een
accordeon optreden van haar vader was tegelijkertijd
een kunstuiting en een gewoon onderdeel van het dagelijkse
familieleven, zelfs ‘persoonlijk contact werd
gezocht alsof het optredens waren’. Als die lijn tussen
maken en leven zo dun is, dan is met de juiste blik
alles wat het gezin doet kunst en in haar werk zoekt
Breukers deze grens dan ook bewust op.
In het kunstpodium wordt die grens vager wanneer
Katrein elementen uit haar familieleven overbrengt
naar de expositieruimte. Katrein verplaatst voorwerpen,
handelingen, personen en dieren van hun huiselijke context naar het kunstpodium en maakt
ze zo tot een kunstwerk. De poes Mimi die thuis
rondloopt is een huisdier, de poes Mimi die in een
galerie rondloopt is een kunstwerk. Al was van lopen
weinig sprake en is de poes stil in een hoekje zittend
te zien in een projectie.
Zoals alles in een galerie kunst wordt, zo wordt
ook alles wat op een podium plaatsvindt verheven
tot iets bijzonders. Katrein maakte (van planken
uit haar moeders atelier) een klein podium in het
kunstpodium. Tijdens de opening speelde leerling
Katrein hierop samen met haar volleerde vader een
tango op accordeon. ‘Het was geen optreden, maar
een accordeon les, zoals dat er thuis ook aan toe gaat.’
Het podium maakt van een accordeon les toch een
ietwat klungelig optreden waarin de vader zijn dochter
steeds corrigeert en de expositieruimte maakt dit
weer tot een zeer charmante performance vol betekenis.
Maar dit is niet het enige podium, volgens Breukers
dienen kleine gouden geometrische vormen in de
ruimte ook als ’een soort podiumpjes.’ Door een trap
op een wankel podium van deze vormen te plaatsen
wordt de trap betreden te gevaarlijk en wordt zijn gebruiksfunctie
ontnomen. Het podium maakt de trap
tot een autonoom ding: een kunstwerk?
Door een geraffineerd soort beeld herhaling rekt Katrein Breukers het concept podium in deze ruimte nog verder op; overal in de ruimte verschijnen dezelfde vormen en kleuren. Een piramidevorm die de trap ondersteunt komt terug als “podium” onder een poster. De piramide onder de trap is bekleed met een postzegel (uit een collectie van de familie) die elders in de ruimte weer dient als een visueel podiumpje
onder een foto van haar vader met accordeon.
Katrein maakt op een associatieve manier vele
podia in haar ruimte die zelfs zonder acteurs een rol hebben. ‘Ik probeer in dit spel verder te onderzoeken hoe het podium kan werken.’ Dat het grote podium na de opening leeg blijft is dan ook geen punt. ‘Het gaat er voor mij in dit geval over wat een podium kan doen, en niet over wat er op staat.’
Door vormen, kleuren, patronen en beelden die echoën door de ruimte onderzoekt Katrein Breukers op een visueel spannende manier wat iets tot kunst maakt. Tegelijkertijd creëert ze een podium voor haar familieleven dat ze omvormt tot ontroerende kunstwerken die haar eigen gezin overstijgen.
© Manus Groenen, november 2012